Ik ben dol op onze crèche. Er hangt een ongedwongen, no nonsens sfeer. Ze zijn lief, begripvol, creatief en zorgend. Die twee fantastische madammen geven onze dochter, samen met 16 andere koters, elke dag de tijd van hun leven. Ze gaat ook écht heel graag naar de crèche. Thuis is het maar saai. In de crèche valt altijd iets te beleven.

Er gaat altijd wel iets rond

En er gaat ook áltijd iets rond. Want sinds ze er naartoe gaat, kan ik de ‘goeie’ weken op één hand tellen. Een oorontsteking, een snotvalling, nog een snotvalling, gewoon koorts, opnieuw een snotvalling, moe, huilerig… Ze gaat van ziek zijn naar een sprongetje naar drie vrolijke dagen. Om dan terug ziek te worden.

Gisteren zeiden mijn vriend en ik nog tegen elkaar: ‘Goh, ze is weer zo vrolijk de laatste tijd’. Dat hadden we beter niet gedaan. Deze ochtend om 4u30 begon ze plots te huilen, om pas meer dan een uur en een halve fles later te stoppen. Na een uurtje slaap werd ze weer jammerend wakker en besloot ze ook om weer wat koorts te maken.

Wat zou het nu weer zijn? De zoveelste snotvalling? We zijn de vorige nog aan het bestrijden. Of tandjes? Zou er eindelijk eentje doorkomen? Want het lijkt alsof ze al maanden bezig is met dat eerste tandje. Of zouden het toch de windpokken zijn? Want dat doet blijkbaar nu de ronde in onze crèche. Help!

Het hoort erbij

Ik weet het. Het is goed voor de weerstand en zo. En het hoort erbij (#crèchelife). Maar, mijn god, wat zou ik graag eens een paar weken hebben zonder snot, koorts en tranen.

Onze drie goeie dagen zitten er dus hoogstwaarschijnlijk op. Ik zal me dan maar al voorbereiden op drie slapeloze weken. Kan ik ergens een infuus met koffie bestellen?

Dit artikel werd geschreven in samenwerking met Mama Baas.