Het verhaal van Simon en Nathalie vertelt je over hoe een jonge papa in zijn rol moet groeien...

Zwanger!

Simon en Nathalie hebben een harmonieuze relatie en zijn erg gelukkig wanneer Nathalie zwanger blijkt te zijn. In het begin verandert er trouwens niet veel: Nathalie beseft nauwelijks dat ze zwanger is en Simon kan zich zelfs nog niet voorstellen welke veranderingen een kind in huis met zich zal meebrengen.

Beetje bij beetje vinden er echter veranderingen plaats: Nathalie wil liever thuis blijven terwijl Simon er zelfs niet aan denkt zijn tennistoernooi te missen. Naarmate Nathalie meer beweging voelt in haar buik, gaat ze zich ook meer concentreren op haar baby, dat nieuwe leven dat zich in haar lichaam ontwikkelt. Ze let op haar voeding, ze probeert regelmatig te rusten en ze begint met de baby te communiceren. De energie van Nathalie richt zich dus beetje bij beetje steeds meer op de baby die ze voedt.

Waaom verandert ze zo? Waarom doet hij zo?

Al deze veranderingen komen als een verrassing voor Simon. Zo heeft hij Nathalie nooit gezien : zo kalm, zo op haar innerlijke leven gericht en minder actief. Zij begint trouwens haar interesse te uiten voor de inrichting van de babykamer en dergelijke maar stelt verbaasd vast dat Simon die interesse niet deelt. Hij blijft gewoon naar zijn sportclub gaat, spreekt af met zijn vrienden en hij komt soms zelfs later thuis dan gewoonlijk. Nathalie kan het gedrag van Simon, dat nochtans normaal is, niet begrijpen en is helemaal in de war.

De reacties van Simon en van Nathalie zijn niet uitzonderlijk. Het is inderdaad zo dat de moeder zich, naarmate de zwangerschap vordert, in zichzelf keert. Een deel van haar energie wordt opgeslorpt door de foetus die zich ontwikkelt en die zijn voeding uit haar lichaam gaat putten. De moeder is de enige bevoorradingsbron van de baby en zij gaat bijgevolg energie zoeken bij haar partner. Hij wordt dus als het ware de belangrijkste bron van energie en affectie voor de moeder.

Bovendien wordt de vrouw zwaarder, minder behendig en is ze sneller moe naarmate de zwangerschap vordert. Ze nodigt bijgevolg minder vrienden uit en werkt minder. In het ideale geval stopt ze trouwens volledig met werken een maand voor de geboorte om zich lichamelijk en psychologisch voor te bereiden op de bevalling. Door het feit dat de aanstaande moeder minder vrienden ziet, minder of geen tijd meer doorbrengt met haar collega's, wordt de vader bijna zo goed als de enige bron van energie en affectie voor de moeder. Er wordt dus op dat moment heel wat verwacht van de aanstaande vader: hij wordt verondersteld te helpen met de voorbereiding van de kinderkamer, hij moet de inkopen gaan doen en hij moet vooral klaarstaan voor zijn vrouw en haar aandacht, tederheid en affectie bieden. Dat is dus een belangrijke taak die op zijn schouders rust. En dat terwijl hij zich ook moet aanpassen aan zijn nieuwe rol als vader en aan het idee dat de familie zich zal uitbreiden.

Het feit dat zijn leven op korte tijd overhoop wordt gehaald, kan voor een man erg stresserend zijn, vooral de eerste weken na de bevalling. De moeder voedt de baby dan zowel op lichamelijk als op affectief vlak. Ze vertroetelt haar baby, let op het kleinste signaal van haar baby en geeft borstvoeding of bereidt met veel zorg de flesjes voor. Maar daar houdt het uiteraard niet bij op. Ondanks de moderne technologieën, moet de moeder ook nog enorm veel tijd steken in het verversen van de luiers, het wassen van de lakentjes en kleertjes, het wassen van de baby zelf enz.

Daarbij komt dat de moeder ook moet herstellen van de bevalling en proberen te rusten op de momenten dat ze zich even niet met de baby moet bezighouden. En voor nieuwe energie en affectie is het opnieuw op de vader dat ze eerst beroep zal doen. In welke mate de moeder aangewezen is op de vader, hangt een beetje af van de situatie. Als de vader ook 's nachts eens opstaat om het flesje te geven, eens een badje geeft of de kleertjes wast, dan heeft de moeder meer tijd om te rusten, om vrienden te zien en zal ze sneller in staat zijn zichzelf nieuwe energie in te blazen. Als de moeder daarentegen borstvoeding geeft, zal zij de eerste weken dag en nacht paraat moeten staan en meer nood hebben aan tederheid, affectie en energie van de vader. Het komt eigenlijk neer op het volgende: papa voedt mama en mama voedt de baby.

Maar wie voedt papa?

Papa zal beroep moeten doen op anderen : zijn vrienden, zijn familie, zijn collega's die hem feliciteren, met wie hij kan grappen en met wie hij zijn bekommernissen en ervaringen kan delen. Voor de papa is het dus belangrijk dat hij in die periode een druk sociaal leven heeft, zelfs als zijn partner daar niet erg blij mee is.

Het is dus vooral in die periode dat er heel wat onbegrip kan ontstaan in een relatie als je je niet bewust bent van al deze elementen die een rol spelen. Het verhaal van Simon en Nathalie is daarom een goed voorbeeld. Nathalie begrijpt niet dat Simon zijn vrije tijd niet volledig aan haar besteedt en Simon heeft zelf meer ademruimte en ook wat aandacht nodig. Deze overgangsperiode kan voor sommige paren moeilijk te overbruggen zijn. Om opnieuw een zekere harmonie te vinden, moeten Simon en Nathalie leren te praten over hun gevoelens en hun noden. Dat kan wat tijd vergen maar met de nodige liefde en het nodige geduld ligt het geluk terug binnen handbereik.