Schakelen. Van gezinsmodus naar werkmodus, en terug.

Ja, mijn werk heeft een impact op mijn leven, en dat van mijn kinderen. En dat is absoluut niet zwart-wit. Dat is zelfs zeer grijs…

• Want weer (meer) werken, eigenlijk is dat meer tijd voor mezelf. Raar maar waar. Tijdens het weekend of op vakantie heb ik geen uurtje ’s ochtends in de wagen om een paar telefoontjes te doen naar familie of vriend(inn)en. Of om tijdens de lunchpauze eventjes een winkel binnen te springen. Gewoon om mezelf een beetje op te peppen :-). Of om, ook weer tijdens de lunchpauze, ongestoord met een vriendin bij te babbelen.
• (Meer) werken is geen ‘moeten’. Ik doe dat graag. Echt graag.
• Maar meer werken betekent ook: elke ochtend en avond schakelen. Van gezinsmodus naar werkmodus, en terug. Om dan meestal, als de kindjes in bed liggen, opnieuw te schakelen. (En om dan, terwijl de kindjes spelen, stiekem toch af en toe eens nieuwe mails binnen te halen of een telefoontje te plegen.) Niet gemakkelijk. Zeker als je op beide fronten toch eigenlijk zo een beetje perfect wil zijn. Wat uiteraard onmogelijk is.
• En dus heb je minder rust. En lees dat gerust ook letterlijk: minder slaap. Ik probeer alles zo goed mogelijk te doen. Niet té laat aan de schoolpoort te staan. Niet té ongezond te koken. Het huis niet té vuil achter te laten. En dat betekent dat het takenlijstje ’s avonds tamelijk lang is. Onmogelijk lang eigenlijk. Waardoor ik continue achter de feiten lijk aan te lopen. En de uurtjes na 20 uur (bedtijd voor de meisjes) op de een of andere manier dubbel zo snel voorbij lijken te gaan. Waardoor ik te laat, veel te laat in mijn bed beland.

“En dan is er dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: Ben ik wel goed bezig? Zou ik niet beter ouderschapsverlof nemen? Zou ik niet beter ander werk zoeken, zodat ik vroeger bij de kindjes kan zijn en niet als (bijna) laatste mama aan de schoolpoort staan. Zodat ik eens een verse maaltijd kan maken die als hoofdingrediënt geen gehakt bevat.”

Maar minder werken is eigenlijk geen optie. Want minder werken betekent spijtig genoeg ook minder centen. En een kind kost een villa, of zoiets. En laten we nu net ook met een kleine verbouwing bezig zijn. En zoals ik al zei: ik houd van mijn job. De vrijheid ervan, de contacten, de verhalen …

Prioriteitenmanagement

Het eeuwige dilemma: minder werken versus meer werken. Het zal blijven opspelen. En wie weet, misschien doe ik het toch wel nog eens, minder werken.

Maar nu, nu probeer ik er gewoon zoveel mogelijk te zijn. Zeker wanneer het er echt toe doet.  De eerste schooldag van mijn kleinste sprot? Daar neem ik verdorie gewoon een dag verlof voor. Hun verjaardag? Dan weiger ik hen als laatste te gaan afhalen in de opvang. Is er eentje ziek? Mama (of papa, of oma :-)) staat paraat.

“Mijn prioriteiten zijn en blijven mijn kindjes. En zolang ik mijn prioriteiten op een rijtje heb, ben ik toch niet zo slecht bezig. Denk ik :-).”