Het afgelopen jaar kwamen wij van dichtbij in aanraking met termen zoals reflux, voedselintoleranties, huilbaby’s etc. Zaken waarvan we eerlijk gezegd gehoopt hadden ze nooit aan den lijve te moeten ondervinden, laat staan dat je je kind zoiets toewenst. Die periode was eh… op zijn minst gezegd zwaar te noemen.  

Maar, zoals het gezegde gaat, alles wordt beter, en dat gezegde blijkt een waarheid als een koe. Na ruim een jaar kon onze jongste beetje bij beetje overschakelen op gewone groeimelk, en konden we de reflux-medicatie afbouwen. Met succes, dit keer (want dit was ondertussen de vijfde poging als ik goed geteld heb). Hij kan ondertussen alles eten en drinken, krijgt geen medicatie meer, en hoeft geen ingedikte melk meer te drinken. Hij is de vrolijkheid zelf nu, en niets wijst er nog op dat zijn eerste levensjaar net iets vlotter had kunnen lopen.

In hetzelfde schuitje

Toch is de afgelopen periode nog niet helemaal verteerd. Ik voel dat ik lichamelijk nog steeds recupereer van het slaaptekort dat ik toen heb opgebouwd, en de wanhoop van toen staat in nog steeds in mijn geheugen gegrift.

Daarom een woordje van steun en troost naar ouders die op dit moment in hetzelfde schuitje zitten. Ik kan jullie geen medische raad geven, zal jullie niet zeggen welke medicatie je misschien eens kan proberen of welke specialist je best kan raadplegen, kan je niet vragen of je al aan die of die diagnose hebt gedacht – daarvoor ontbreekt mij de medische achtergrond. Maar ik kan je wel een hart onder de riem steken, ouders onder elkaar. 

Het is een fase!

Vanaf vandaag wordt je nieuwe motto: “Het is een fase, het is een fase, het is een fase”. Ik kan je niet beloven wanneer, maar vroeg of laat wordt het beter. De situatie lijkt nu misschien uitzichtloos, je hebt misschien al vanalles geprobeerd en weet echt niet meer wat er nog moet gebeuren voor het beter wordt. En toch komt het moment waarop je de sleutel in handen krijgt naar beterschap. Dat er een juiste diagnose is, en een juiste behandeling. Er komt misschien een moment dat je baby eruit gegroeid is, en deze periode alleen nog een akelige droom lijkt. Misschien denk je nu “jaja, makkelijk gezegd. Heb ik al 100x gedacht, maar hier zitten we nog altijd schoon”. Heb ik ook gedacht. Maar kijk, toch kregen ze gelijk. Vroeg of laat is het jouw beurt, geloof me maar!

Geen schuldgevoelens

Wat je ook doet, voel je niet schuldig. Niet omdat je je kleintje niet kan helpen – ik weet zeker dat je alle truken uit de kast haalt. Je kan alle specialisten van het land aflopen, je heil zoeken bij alternatieve therapieën, maar uiteindelijk zal je moeten toegeven of inzien dat het lot van je kindje in hun handen ligt. En ondertussen kan jij alleen maar proberen om het zo comfortabel en gemakkelijk mogelijk te maken voor je kleintje. Door het bedje schuin te zetten, door de melk in te dikken, of door voor de 100.000ste keer door de living te wandelen en je baby in slaap te wiegen. Je voelt je misschien eenzaam, helemaal alleen terwijl de rest van de wereld geniet van een heerlijke nachtrust. Maar je bent niet alleen. Op dit eigenste moment probeert een mama die een straat verder woont haar kindje te troosten. Twee straten verder geeft een mama haar kleintje net de borst, voor de vierde keer die nacht, terwijl ze snakt naar slaap. Je bent echt niet alleen…

Voel je niet schuldig als het je allemaal even te veel wordt. Een kleine baby die volledig van jou afhankelijk is, het is sowieso niet niks. Als die baby dan ook nog eens meer dan gemiddeld huilt, krijst, en niet te troosten is; als twee uur slaap je al als muziek in de oren klinkt, tja, dan wordt de situatie gewoon loodzwaar, we moeten daar niet onnozel over doen. Als je “op” bent en in wanhoop uitvliegt tegen je kleintje, voel je niet schuldig. Je reactie is menselijk,  je wil helpen maar weet niet hoe, en je bent gefrustreerd. Doe alleen geen domme dingen, en ga desnoods even weg uit de kamer, terwijl je baby veilig in zijn of haar bedje ligt. Want ja, ik kan best begrijpen dat de stoppen op een bepaald moment doorslaan. 

Mommy knows best

Wees niet te trots om hulp in te roepen. Ik wilde alles zelf doen, voelde me gefaald als mama toen ik er uiteindelijk ei zo na onderdoor ging en uit pure wanhoop de hulp van mijn ouders inriep. Maar dat is onze redding geweest, want dankzij hun hulp en geduld dronk mijn zoontje de melk die uiteindelijk beterschap bracht. Bij mij weigerde hij alle melk als die niet uit mijn borst kwam…

Al roep je hulp in om ‘gewoon’ eens een nachtje door te slapen, doe het maar. Je verdient sowieso al een medaille voor moed en volharding, die ene nacht maakt je écht geen slechte mama (of papa). 

En volg je gevoel. Mommy (of daddy) knows best. Als je het gevoel hebt dat er iets scheelt of dat er meer aan de hand is, sta dan op je strepen bij de dokter. Ga desnoods naar een andere dokter voor een tweede opinie, of ga eens langs op de spoed. Tenzij je natuurlijk geboekstaafd staat als een echte hypochonder, dan moet je het niet beter willen weten dan de dokter ;) 

Keep the faith

En blijf erin geloven, dat het beter wordt. Dat je vroeg of laat kan genieten, met een grote G en vanop een grote donzige wolk. Dankzij het intensieve zorgen voor je kleintje, krijgen jullie een uitzonderlijke band. Als de zon uiteindelijk door de donderwolken breekt, is de hele zoektocht het meer dan waard geweest. Dan geniet je dubbel. En onthou: een perfect gezond kindje, dat blijft een wonder – ook al heeft dat kindje reflux, dat groeit er uiteindelijk wel uit. Dus count your blessings en probeer te relativeren.  Eind  goed, al goed, geloof me maar :) 

Dit artikel werd geschreven in samenwerking met Mama Baas.